Os dous de sempre é a única novela de Alfonso Daniel Rodriguez Castelao. Foi publicada en 1934 pola editorial Nós de Santiago.
Está centrada na vida de dous protagonistas dende a infancia ata a madurez, con dúas personalidades contrapostas; dúas historias paralelas que seguen camiños diferentes:
• Pedriño, o fillo máis vello dunha familia pobre, vive cunha tía que o protexe de máis. Lacazán, comellán, ve pasar a vida sen ningún obxectivo.
• Rañolas, eivado das pernas, sen pai e cunha nai borracha, superará estes obstáculos. É agudo, activo e emprendedor, e loita por unha vida mellor.
Os protagonistas presentan dúas perspectivas da condición humana: as perspectivas do home que cavila e a do que vexeta; a do idealista (Rañolas) e a do conformista (Pedriño).
A obra ten unha estrutura marcada polo paralelismo e unha técnica semellante a Cousas. Presenta unha concepción determinista do ser humano, na cal as condicións sociais e a familia determinan a psicoloxía e o devir futuro dos protagonistas.
De feito, tres relatos publicados previamente en El Pueblo Gallego como "Cousas de Castelao" serviron de base para cadanseu capítulo de Os dous de sempre:
• Na lonxanía batida polo sol. Publicado o 30.01.1927, serviu de base para o cap. XXVIII de Os dous ...
• Casouse Farruco. Publicado o 20.03.1927, serviu de base para o cap. II.
• O gran camanduleiro. Publicado o 24.04.1927, serviu de base para o cap. VII.
Ningún destes tres relatos pasaron a publicarse nos libros de Cousas.
Segundo Ramón Piñeiro [1], Castelao empregou na redacción desta novela o seguinte protocolo:
• En primeiro lugar creou o esquema xeral da obra, unha visión do que ía ser. Este deseño global permitiulle prever a evolución dos personaxes.
• A seguir, escribiu un breve esquema de cada capítulo, unha ficha do que ía conter.
• Finalmente, desenvolveu cada capítulo tendo en conta a continuidade cos anteriores e seguintes.
Como queira que levaba consigo o paquete das fichas cos capítulos previstos, Castelao podía traballar independentemente con calquera deles segundo a inspiración de cada momento.
• Pedriño, o fillo máis vello dunha familia pobre, vive cunha tía que o protexe de máis. Lacazán, comellán, ve pasar a vida sen ningún obxectivo.
• Rañolas, eivado das pernas, sen pai e cunha nai borracha, superará estes obstáculos. É agudo, activo e emprendedor, e loita por unha vida mellor.
Os protagonistas presentan dúas perspectivas da condición humana: as perspectivas do home que cavila e a do que vexeta; a do idealista (Rañolas) e a do conformista (Pedriño).
A obra ten unha estrutura marcada polo paralelismo e unha técnica semellante a Cousas. Presenta unha concepción determinista do ser humano, na cal as condicións sociais e a familia determinan a psicoloxía e o devir futuro dos protagonistas.
De feito, tres relatos publicados previamente en El Pueblo Gallego como "Cousas de Castelao" serviron de base para cadanseu capítulo de Os dous de sempre:
• Na lonxanía batida polo sol. Publicado o 30.01.1927, serviu de base para o cap. XXVIII de Os dous ...
• Casouse Farruco. Publicado o 20.03.1927, serviu de base para o cap. II.
• O gran camanduleiro. Publicado o 24.04.1927, serviu de base para o cap. VII.
Ningún destes tres relatos pasaron a publicarse nos libros de Cousas.
Segundo Ramón Piñeiro [1], Castelao empregou na redacción desta novela o seguinte protocolo:
• En primeiro lugar creou o esquema xeral da obra, unha visión do que ía ser. Este deseño global permitiulle prever a evolución dos personaxes.
• A seguir, escribiu un breve esquema de cada capítulo, unha ficha do que ía conter.
• Finalmente, desenvolveu cada capítulo tendo en conta a continuidade cos anteriores e seguintes.
Como queira que levaba consigo o paquete das fichas cos capítulos previstos, Castelao podía traballar independentemente con calquera deles segundo a inspiración de cada momento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario